Content-Type: text/html; charset=UTF-8

Un chapitre d'Aristote


"À propos d'accord, voulez-vous que je vous lise un chapitre d'Aristote, où il prouve que toutes les parties de l'univers ne subsistent que par l'accord qui est entre elles ?"
La Jalousie du Barbouillé, sc. XIII

Dans le chapitre V du traité Du Monde du pseudo-Aristote, un passage décrit l'elementorum concordia qui fait subsister le monde :

Itaque universorum coagmentationem (caeli inquam et terrae et universi mundi) cinno quodam principoirum summe contrariorum commode attemperato, natura ipsa digessit, una eademque concina cohaerentia : quippe siccu humido, calidu frigido, gravi leve mictum et retctum orbiculari. Terram etiam [...] et postremo totum caeli vis una per omnia pertinens, certo ordine descripsit, coninneque digessit, e diversis ipsa naturis atque impermixtis, aere, terra, igne, et aqua, mundum architectata. Quoque eum etiam globosa superficie comprehendisset, naturas quam maximas contrarias, veluti edicta concordia et imperata, astrixit ad consensum mutuumque commercium ; cujus modi rerum molitione universitati ipsi salute machinata est.
(éd. de Paris, J. Bogardum, 1541, NP)




Sommaire | Index | Accès rédacteurs